دیشب بعد از چند ماه و وقتی که کاملا هیچ کاری نداشتم و حالم خوب بود، اطراف خانه مان به گشت و گذار پرداختم. آرام آرام قدم زدن و به مغازه ها و مردم دقت کردن لذت بسیار زیادی دارد. واقعا احساس دوری و غریبگی می کردم، همانند توریستی که همزبان آنهاست ولی هویت نزدیکی با آنها نـدارد.
زندگی در جریان است
بعد از مطالعات پروژه آجرخان و همچنین ورزش بانوان، تقریبا نگاه استارتاپی را کنار گذاشته بودم تا اینکه دیشب در هنگامه قدم زدن دوباره فرصت های بسیار زیاد نهفته در بازار جلوی چشمم رژه می رفتند، حدود دو ماهی هست که درگیری بسیار زیادی با یک کار پیشنهادی داشتم و الان تقریبا ندارم، و با ذهنی باز و غیردرگیر که به محیط نزدیک خودم نگاه می کردم، فرصت های بسیار زیادی را تازه می توانستم ببینم.
.
داشتم فکر میکردم
داشتم به این فکر میکردم که رصد اخبار و برخی فناوری ها و تحولات و عموما نگاه دوربینانه (یا اصطلاحا تلسکوپی) به ما می بخشد ولی از آن مهمتر یک نعمتی را هم (ناخودآگاه و به طبعِ طبیعتش) از ما می گیرد و آن را اینگونه می شود نامید: نگاه نزدیک بین (یا اصطلاحا ذره بینی) و فرصت های بیشماری که در همین نزدیکی های ما موجود هستند.
نگاه ذره بینی به معنی منفی آن نه، قفل شدن و رها نکردن و خسته شدن های بیهوده نه، فقط توجه و پیدا کردن موارد همسو با خودت و پرهیز از بی ربط ها.
جدای اینکه بخواهم وارد این حوزه کاری بشوم یا نه، اما قطعا از امروز روی آن مطالعه و مشورت هایی را شروع میکنم تا دیدی بازتر به آن داشته باشم. شاید در آینده اجرایی بشود شاید هم در حد یکسری اطلاعات و مشورت های متنوع در گوشه ذهنم باقی بماند، اما حداقل به خودم ظلم یا خیانت میکنم که اگر محیط زندگی را بدون هیچ شناختی رها کنم.
فکر میکنم این مدل نگاه (یا حواس جمعی) باید بیش از پیش در روند زندگی حضور داشته باشد. برای دوستانی که با فراموشی غریبه می شوند، برای اعضای خانواده، برای غریبه هایی که با یک توجه شایستگی ایجاد یک دوستی خوب را دارند برای فرصت های ثروت و آرامش و معنویتی که در نزدیکی ما هستند و منتظر توجه ما، برای کتابهای تحول آفرین دم ِ دستی و همه ی محیط زندگی.
این نوشته ربطی هم به مرور کریستالی دارد که آن را «مرور کریستالی محیط زندگی» می نامم یک هشیاری دائمی در زندگی.
کوتاه نوشتم تا یادم بیشتر بماند. همین.
.
برای خواندن روزنوشته‌های من کلیک کنید
جایی که می‌توانید روند رشد مرا ببینید.
